Switi Sranan

Hallo lieve lezers,

Lang niet meer van me laten horen en nadat een aantal mensen erom vroegen ga ik dan toch maar weer iets schrijven. (Niet geheel met tegenzin hoor).
Zoals jullie weten loop ik dus stage op de obstetrie. De plannen zijn toch gewijzigd: ik zal hier 12 weken blijven, in plaats van ook nog 6 weken chirurgie te doen. Ik vond dit voor mezelf iets fijner omdat het me nu twee weken heeft gekost om te wennen en ik anders weer moest wennen aan een nieuwe manier van werken, collega's en dergelijke.
Ik vind steeds meer m'n plekje op stage en kan gericht aan mijn doelen werken. De begeleiding is erg goed. Om maar een voorbeeld te nemen:
Ik moest voor het eerst rapporteren. In Nederland zou dit gaan over maximaal 3 à 4 patiënten. Hier kreeg ik er meteen 15. Hoe kan ik nou over 15 patiënten álles weten? Ik ging dus keurig iedereen langs om te vragen of ze pijn hadden, of ze geen problemen hadden na de bevalling enz. Dit kostte me veel tijd en ik moest ook wennen aan de manier van rapporteren. Aangezien hier alles op papier gaat is het sowieso al vermoeiend en verwarrend. Controles schrijf je bijvoorbeeld op 3 verschillende blaadjes. (Tijd zat, toch?). Goed, ik was druk bezig met schrijven en wilde graag de recente labresultaten ook weten voordat ik ging overdragen. Ik vroeg mijn collega of deze beneden lagen. Ze zei: ''Ga jij maar verder met schrijven, vraag maar aan die collega's die daar een beetje zitten te kletsen''. Dus dat deed ik toen maar. Ik ging naar twee collega's en vroeg: ''Wie zou er voor mij even naar beneden willen lopen om de labresultaten op te halen?'' De ene keek weg, de ander zei nee. Dat was dus duidelijk. Ik besloot maar om terug te gaan naar mijn begeleider en vroeg of ik het nu maar zelf moest ophalen. Ondertussen gingen mijn collega's gezellig in het Surinaams over me roddelen. Gelukkig trek ik me daar niet zoveel van aan, dus besloot ik om ze zelf op te halen. De volgende dag besprak ik dit met de hoofdzuster (tijdens de reflectiemiddag die we iedere week hebben). Ze vertelde dat ze al gebeld was door het afdelingshoofd en dat ze al van alles op de hoogte was en de desbetreffende collega hierover had aangesproken. Dat geeft dus wel aan hoe goed de begeleiding hier is!
Voornamelijk zit ik veel te chillen op stage. Getolereerd een uurtje praten, het kan allemaal.
Ik ben de afgelopen weken niet vaak op trip geweest. Wel ben ik met een aantal huisgenoten een weekendje naar een resort in Domburg geweest. Dit was genieten: warm water (thank god), jacuzzi, airco en een uitgebreide brunch. Het was een gezellig avondje met veel borgoe, djogo's en bussen. Geslaagd weekend!
Daarnaast ben ik afgelopen zondag wezen jetskiën. Ik was lichtelijk ziek (zika virus), maar voelde me nog wel goed genoeg om een middagje mee te gaan. We vertrokken met de auto richting Domburg, waarna we op de speedboot en met twee jetski's richting White Beach vertrokken. 1 van de jetski's ging 110 km/h, als je wil gooien met je leven is dit een optie. Nadat mijn huisgenoot me overgehaald had, ging ik achterop. Het enige wat ik zei was: ''Neeeeeee niet zo haaaaaard, ik wil terug naar de booooooooooot''. Uiteindelijk was het wel echt heel vet en heb ik zelf ook nog een stukje gereden. (Ik vond 80 km/h wel hard genoeg).
Na zo'n 4 uur gevaren te hebben was het tijd om terug te varen naar Domburg. Op het moment dat we wilden vertrekken viel er alleen jetski op de kop in de rivier en deze liep vol met water.. oeps. Hij zonk steeds verder en er was totale paniek tussen de Surinamers op de boot. In plaats van dat er echt actie werd ondernomen werd er eerst een kwartier lang ruzie gemaakt. Heel efficiënt je tijd benutten zeg, op zo'n moment. We hadden nog 1,5 uur voordat het donker zou worden, dus we moesten wel een beetje opgeschieten om de jetski te redden. We besloten uiteindelijk om de jetski met ons enige touw vast te maken aan de zijkant van de boot, maar de achterkant van de jetski bleef vollopen. We probeerden zachtjes te varen, maar de boot kon niet meer sturen. We hadden dus echt een probleem. Midden in de middle of nowhere en terwijl er 's middags nog allemaal boten waren, waren we nu de enige op de rivier. Godzijdank kwamen er na een half uur twee boten aanvaren. Een deel van ons moest overstappen op de boot van hen, zodat de speedboot de jetski kon voorttrekken. Gelukkig werkte het plan om de jetski aan de zijkant vast te maken en konden we aanmeren in Domburg. Ik voelde me steeds wat zieker worden en wilde graag naar huis. De goden zaten helaas niet mee; na 10 minuten rijden had de aanhanger - waar de boot op stond - een lekke band. En dat om 20.00 op een zondagavond. Gelukkig weten Surinamers overal een oplossing voor en dus gingen ze opzoek naar iemand die de band kon maken. Na zo'n 1,5 uur wachten kon onze reis naar Paramaribo vervolgd worden. Het was in ieder geval een heel avontuur.
Gisteren heb ik 'Srefidensi' gevierd: de 40 jaar onafhankelijkheid van Suriname. Ik ben eventjes de stad ingeweest, een deel van de ceremonie bekeken en door de palmentuin gelopen waar allerlei kraampjes stonden. Het was lekker druk in de stad en de Surinaamse vrouwen waren prachtig gekleed.
Ik heb hier al veel geleerd, meegemaakt en ervaren. Ik geniet van iedere dag. Of eigenlijk, ieder seconde. De tijd gaat veel te snel hier. :(

Op dit moment ben ik herstellende van een zika virus / darminfectie. Gelukkig slaat de antibiotica goed aan en ben ik alweer bijna de oude.
Vanavond kan ik eindelijk mijn lieve vriendje weer zien en gezellig de komende 10 dagen met hem doorbrengen. Looking forward to see him!

Ik zal jullie snel weer op de hoogte brengen met een leuk verhaaltje.

Toedaloeeee,

Annemieke